Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego jest jednym z najczęstszych uszkodzeń tego stawu. Niestabilność będąca skutkiem jego uszkodzenia, jest wskazaniem do leczenia operacyjnego.
Uszkodzone więzadło niemal nigdy nie kwalifikuje się do prostej naprawy (z wyjątkiem rzadkich uszkodzeń awulsyjnych z fragmentami kostnymi).
Zabieg rekonstrukcji polega na odtworzeniu ciągłości więzadła przy użyciu przeszczepu – najczęściej przygotowanego z własnych tkanek – ścięgien mięśni kulszowo-goleniowych (półścięgnistego i smukłego), 1/3 środkowej więzadła rzepki, ewentualnie ze środkowej części ścięgna mięśnia czworogłowego.
Przygotowany przeszczep przeprowadza się przez wytworzone w kości piszczelowej i udowej kanały kostne i blokuje przy użyciu śrub interferencyjnych (bioresorbowalnych, ewentualnie tytanowych) lub innych systemów takich jak piny, endobuttony, staplery.
Rzadziej w rekonstrukcji ACL używa się tkanek pochodzących od zmarłych dawców (przeszczepy allogeniczne) lub materiałów sztucznych (np. protez więzadłowych LARS).