Umawianie wizyt - kontakt telefoniczny: 604 378 770 ; 666 662 280

Pomimo, że wciąż powszechnie funkcjonuje określenie „zespół bolesnego barku”, tak naprawdę przyczyn bólu barku jest wiele. W zależności od rodzaju choroby stosuje się różne metody leczenia, poczynając od prostego unieruchomienia, przez leczenie farmakologiczne, fizyko- i kinezy- terapię, aż do leczenia operacyjnego włącznie (i ponownej rehabilitacji). Dla postawienia prawidłowego rozpoznania kluczowe znacznie ma wywiad i testy (badanie przedmiotowe) wykonywane przez lekarza, bardzo ważne są również badania obrazowe takie jak USG stawów, czy rezonans magnetyczny, cennym badaniem jest również klasyczne badanie RTG, które czasem dostarcza danych nie widocznych przy zastosowaniu innych metod obrazowania. Różne schorzenia barku występują z różną częstotliwością w różnym wieku.

U osób w wieku 18-35 lat dominują zmiany pourazowe (zwykle po zwichnięciach stawu ramiennego, barkowo-obojczykowego, rzadziej mostkowo-obojczykowego, czy po złamaniach w pobliżu barku), przykładem może być niestabilność stawu ramiennego, najczęściej wynikająca z przebytego uszkodzenia obrąbka stawowego, powstałego w wyniku zwichnięcia stawu. Wraz z przesuwaniem granicy wieku w górę rośnie częstotliwość problemów związanych ze zmianami zwyrodnieniowymi tkanek. W przypadku barku zmiany zwyrodnieniowe częściej dotyczą tkanek okołostawowych stawu ramiennego, niż chrząstki stawowej (inaczej niż ma to miejsce w przypadku innych stawów), w szczególności ścięgien mięśni tzw. pierścienia rotatorów. Przy znacznie nasilonych zmianach zwyrodnieniowych ścięgien często dochodzi do przerwania ich ciągłości. Do uszkodzeń takich często dochodzi samoistnie, ewentualnie przy błahym urazie.

Uszkodzenia pierścienia rotatorów w starszym wieku często występują w powiązaniu z tzw. ciasnotą podbarkową. Do zespołu ciasnoty podbarkowej dochodzi wskutek pojawiania się nawarstwień kostnych, zwężających przestrzeń pomiędzy wyrostkiem barkowym łopatki i bliższym końcem kości ramiennej (w przestrzeni tej znajdują się ścięgna rotatorów), znacznie może mieć również ukształtowanie wyrostka barkowego. Wtórnie do powyższej sytuacji dochodzi do przewlekłego zapalenia kaletki podbarkowej (do zapalenia kaletki podbarkowej może również dochodzić niezależnie). Ciasnota podbarkowa objawia się bólem, szczególnie przy próbie odwodzenia i unoszenia w stawie ramienny, ale podobnie objawiać może się również inna częsta choroba – zaciskające zapalenie torebki stawu ramiennego, czyli tzw. bark zamrożony. W przypadku barku zamrożonego ograniczenie ruchów jest zwykle większe i występuje we wszystkich kierunkach.

Ograniczenie ruchomości połączone z bólem (czasem szybko narastającym) występuje również w przypadku wapniejącego zapalenia ścięgna. Wspomniane powyżej stany są tylko jednymi z częstszych przyczyn bólów barku, ale nie jedynymi. Chcąc więc leczyć „bolesny bark” należy więc najpierw ustalić przyczynę, potem wybrać najodpowiedniejszy dla danego pacjenta sposób postępowania. Np. w barku zamrożonym leczenie zachowawcze i rehabilitacja często przynosi zadawalające efekty, podczas gdy uszkodzenie pierścienia rotatorów zwykle stanowi wskazanie do leczenia operacyjnego. W niektórych chorobach leczenie zależy od fazy choroby – inne jest postępowanie w początkowym etapie ciasnoty podbarkowej, inne gdy choroba trwa 6, czy 12 miesięcy. Poza tym metody leczenia takiej samej choroby u różnych pacjentów mogą się różnić.

Dla przykładu przebyte zwichnięcie stawu ramiennego u osoby w wieku lat 40 zwykle wymaga czasowego unieruchomienia, a następnie rehabilitacji i przeważnie nie pozostawia trwałych następstw, ale gdy dotyczy pacjenta w wieku lat 18 może prowadzić do rozwoju przewlekłej niestabilności oraz nawracających zwichnięć i niejednokrotnie wymaga leczenia operacyjnego. Tak więc w przypadku schorzeń barku (podobnie jak w innych chorobach) ustalenie rozpoznania oraz sposobu postępowania jest sprawą indywidualną i zawsze powinno być poprzedzone badaniem lekarskim, uzupełnionym o badania dodatkowe.